Prolog

Ciągłe zmiany – w tych dwóch słowach mogę opisać moje życie. Mam już po prostu tego wszystkiego dość. Jak wszystko jest okej i w jak najlepszym porządku, zawsze coś musi się spieprzyć. Zacznijmy od początku. Zaczęło się, gdy miałam 9 lat. Rodzice zdecydowali przeprowadzić się do miasta. Przeciwstawiałam się temu pomysłowi, lecz starsi zbytnio się tym nie przejęli. Byłam bardzo przywiązana do naszego domu, bałam się zmiany szkoły, utraty kolegów i koleżanek. Jednak nie było aż tak źle. W nowym miejscu,  szybko zapoznałam się z nowymi ludźmi i otoczeniem, ale zawsze przyjeżdżaliśmy na święta, ferie i wakacje na wieś, gdzie spotykałam się z dawnymi znajomymi. Nie potrafiłam zerwać z nimi kontaktu. Za bardzo przywiązuję się do ludzi.

Moje życie dopiero wywróciło się do góry nogami, gdy firma ojca zaczęła dostawać zlecenia z zagranicy. Jak uważał, w Polsce nie ma warunków na prowadzenie działalności na wysokim poziomie. Rodzice podjęli kolejną, trudną dla mnie decyzję – kolejna przeprowadzka. Tylko tym razem, do Wielkiej Brytanii. Miałam czternaście lat, chodziłam do drugiej klasy gimnazjum. Nienawidzę pożegnań. Byłam bardzo zżyta ze swoją klasą. Miałam tu też przyjaciółkę i chłopaka. Rodzice obiecali mi jednak, że swoje piętnaste urodziny które będę obchodzić 20. sierpnia, spędzimy jeszcze w Polsce. Ma to być taki rodzaj pożegnania się z wszystkim tutaj.

Moi rodzice myślą, że pieniędzmi okazują mi wystarczająco miłości. Mogę prosić nawet kilka razy dziennie o gotówkę – dadzą mi. I co z tego. Nie tego od nich oczekuję. Chciałabym chociaż raz porozmawiać szczerze z mamą, albo z tatą, wszystko mi jedno. O moich problemach, przyjaciołach, chłopaku, szkole. Czymkolwiek. Jednak nigdy nie mogłam liczyć na dłuższą rozmowę. Niby mam wszystko czego zapragnę, ale chciałabym tego żeby częściej byli przy mnie i wspierali.

Czasami, czuję się jak powietrze. Matka jest nauczycielką, pracuje w szkole na drugim końcu miasta, wyjeżdża z domu przed siódmą, wraca po siedemnastej, siada w fotelu i poprawia sprawdziany.  Ojciec to architekt, ma własną firmę. Widzę go dosłownie kilka razy dziennie. Oprócz niedzieli. Niedziele ma „wolne”. Siedzi przy tym swoim biurku i szkicuje domki, pokoiki, ogródki i bóg wie co jeszcze.  Raz na miesiąc, wychodzą na jakiś bankiet czy coś w tym stylu.

Niby jest super, moi rodzice są bogaci, większość czasu mam wolną chatę. Tak. Poza kilkoma małymi wyjątkami: nie wolno mi wychodzić na dyskoteki, muszę wracać przed 21:00, chyba że w lato – mam godzinę więcej. Moich znajomych przesłuchują niczym CBŚ, regularnie sprawdzają mi telefon i moje rzeczy, czy aby nie mam papierosów czy jakichś innych używek i z wszystkiego co kupię jestem rozliczana, to znaczy muszę pokazywać paragony lub metki z ubrań. Jak oni mają na to czas? Zatrudnili pomoc domową, panią Małgorzatę, która jest u nas 24/7. Traktuję ją jak ciotkę. Jest bardzo miła dla mnie, a to że mnie kontroluje… Płacą jej za to. To między innymi jej robota, jeszcze poza sprzątaniem, praniem, prasowaniem i gotowaniem.

Rozpoczęły się wakacje. Prawdopodobnie najgorsze wakacje mojego życia. Rodzice już zdążyli załatwić mi nową szkołę w Anglii i kupić tam dom, a ja w dalszym ciągu nie mogłam się pogodzić z myślą że znowu się wyprowadzamy. Znowu. Oni  tego chyba nie rozumieją. Przecież też mają znajomych i przyjaciół, czy nie będzie im ciężko tego wszystkiego zostawić? Ale co ja mogę. Jestem tylko głupim dzieckiem. Nigdy nie liczyli się z moim zdaniem.